My road to recovery

  Hi, it's your local girl again 😉  How is everybody?  En dan nu in het Nederlands: hoe gaat het met iedereen? maar echt hé, hoe gaat het met jullie? Het miezert enorm, de dagen verkorten zienderogen en het gemoed is iets zwaarder dan anders, toch?  Het is alweer oktober. Oktober wil zeggen borstkankermaand. Normaal laat ik zo een dingen aan mij voorbij gaan, want ik tracht ze te vergeten. Dit jaar is toch anders, want alles valt precies meer op z'n plooi (of ik heb toch dat gevoel). Ik denk steeds meer terug aan hoe mijn leven on hold stond of staat, want alles stond of staat letterlijk op pauze (denk maar terug aan alles wat ik schreef over de menopauze en de anti-hormonale therapie).  Dit jaar is anders. Zoals ik ook in de politiek zeg: ik moet een stem zijn voor de stemlozen (of diegene die niet gehoord worden). Kanker suckt, maar ik ben ervan overtuigd dat we onszelf als vrouw soms heel goed aanvoelen. We moeten echt zelf controleren en niet bang zijn om naar de dokter te

Hi everyone! Long time no see! Hoe gaat het met jullie? Het lijkt al immens lang geleden dat ik m'n creativiteit hier nog eens losliet (1 jaar + 2 dagen blijkbaar). Laten we daar eens verandering in brengen door een goed oud blogje te schrijven.  Wat is er zoal gebeurd de laatste periode? Wel, je leest het uiteraard in de titel: ik zit in de politiek. Jup, klinkt misschien saai, maar dat is het TOTAAL niet. Ik ga natuurlijk niet 'doordrammen' over hoe tof de 'collega's' in de partij zijn en waarvoor Lokaal Sterk! allemaal staat. Als je van Groot-Assenede bent, verwijs ik je door naar de website:  https://lokaal-sterk.be/  Opgaan in de politiek betekent ook veel tijd spenderen aan gezien worden en je laten zien (en in mijn geval ook heel vaak: horen) 😏 Ik denk van mezelf dat ik dat niet meer dan anders doe, want Jan zegt nog altijd dat ik te weinig thuis ben ( nothing has changed ). Wat ik hier wel wil bereiken, is dat mensen mij altijd mogen aanspreken: sta aan

Oké, flauw grapje (toegegeven). Door mijn pillen en menopauze (jeej) staat mijn hormonenpeil op een laag pitje. Dit zou ervoor moeten zorgen dat de kanker niet terugkomt, want die was hormoongevoelig. Ik heb het hier al eindeloos over gehad en kan er nog eeuwen over blijven doorgaan (en neem het van mij aan, dat kan ik 😏), maar: HET IS LASTIG! Voilà, ik heb het gezegd.  Dat constante getrek en gesleur, het schipperen tussen kei blij zijn en mega depressief zijn, het hangt mij mijn keel uit. Oké, toegegeven, ik mag blij zijn dat het helpt. Ik ben, voor zover ik weet en in de mate van het mogelijke, gezond. Ik mag van geluk spreken... En ook weer niet, want mijn lichaam ziet af, maar echt af. Waar mijn leeftijdsgenoten (oké, ik ben 'maar' 31, ook al zie ik er geen dag ouder uit dan 25 😇) in mijn ogen hun leven rustig kunnen leiden (lees: drinken, feesten, ...), lukt het mij niet. Ik ben veel te snel moe en zweet als een rund (een uitdrukking) bij de minste druppel alcohol. En a

Finallyyyyyyyyy, you're gone ! Na een verblijf van zo'n 2,5 jaar in mijn schouder, scheiden hier onze wegen (eindelijk).  Op de bespreking met mijn oncoloog afgelopen 15 juni hebben Jan en ik het quasi op tafel gegooid: 'wanneer mag het poortje er uit?'. De oncoloog zei meteen: 'we gaan daar dan eens voor kijken hé.' Zo gezegd, zo gedaan en vandaag was het eindelijk zo ver, een nieuwe mijlpaal, een emotionele volgende stap in het genezingsproces. Oké, ik word nog altijd opgevolgd, maar mijn hoofdbehandeling bestond altijd uit de anti-hormonale therapie (aka pillen pakken) en de menopauze (aka spuiten krijgen). De chemo was een nevenbehandeling (hoe zot dat ook klinkt), omdat mijn tumor hormoongevoelig was/is. Hoe is de afgelopen periode verlopen? 12 juni heb ik een hele ochtend in het ziekenhuis mogen vertoeven voor een bloedonderzoek (kankermarkers edm checken), echo borst, mammografie en een MR van mijn lever. 15 juni gingen Jan en ik dan ook met een bang hart

Loooooooooong time no see / speak! Hoe gaat het met jullie? Oké, jullie kunnen nu natuurlijk niet terug antwoorden, maar DM me gerust (super hip woord om eigenlijk te zeggen dat jullie me altijd kunnen bellen/sturen/ whateveren ).  En dan over naar de hamvraag: hoe gaat het met mij? Eerlijk toegegeven? Het gaat al een heel tijdje minder goed. Sommigen hebben dit ongetwijfeld al opgemerkt en voor sommigen kan dit als een verrassing klinken. Ik hoor het jullie al denken: maar jij bent toch altijd positief? Ja, normaal wel. Ik weet ook niet zo heel goed hoe het komt of hoe ik hier uit kan raken. Mijn psychologe zegt dat ik te lang in een soort vechtmodus, een verdedigingsmechanisme heb geleefd, waardoor daarop terugkeren even lastig is. Ik zou minder hooi op mijn vork moeten nemen, maar laat dat nu net iets heel moeilijk zijn voor mij. Ik tracht steeds de best mogelijke vriendin, zus, dochter, nicht, collega, partner, ... te zijn, maar ik merk dat dat mij de laatste tijd niet (meer) lukt.

Here I am again! It's been a while. So: what's new?  Er is heel veel gebeurd sinds de laatste keer. Dus, wat is er echt nieuw? Een hele tijd geleden had ik het al eens over de 2 plekjes op mijn lever. Ze hebben in Sint-Lucas zowel een echo als een MR van mijn lever genomen, en wat blijkt? Ze categoriseren de plekjes als uitzaaiingen. Mic drop. Oké, my sense of humor is back. Ze hebben naast die 2 plekjes (op het 4de leversegment voor de medici onder ons), nog een 3e plekje gevonden (op het 3de leversegment). Het moet daar toch echt goed zijn hé 😏 Oké, flauw mopje, ik geef het toe. Alle gekheid op een stokje, afgelopen donderdag liet ik een biopsie uitvoeren van dit nieuwe plekje en het is nu bang afwachten. Ze vermoeden voorlopig geen extra uitzaaiing, maar dat weten ze natuurlijk niet zeker. Een nieuwe uitzaaiing zou pas echt foute boel zijn, want zoals velen onder jullie weten, maar misschien niet steeds merken (#eeuwigeoptimist hierzo), krijg ik nog best een zware behandeli