My road to recovery

Eindelijk is het zo ver, de operatie is in zicht. En niet heel ver meer, maar lekker dichtbij, eindelijk. Ik voel de gemoedsrust nu al komen die er daarna zal zijn.  Op donderdag 1 april (lachtertje, maar 't is geen grap), staat de operatie gepland en zullen ze de tumor eindelijk uit mijn lijf halen. Ik kan niet uitdrukken hoe blij ik ben eens dat deel achter de rug is. Hoewel dit maar een stapje is in het gehele proces, ben ik blij dat 'den Roger' eindelijk weg zal zijn. Mopje met mijn (schoon)familie: we hebben de tumor 'den Roger' genoemd. Sorry als er een Roger onder de volgers zit, maar ik vond dat een toffe naam. Zo van die Vlaamse namen, 't is een dingetje bij mij. Maar dus goodbye Roger, tot nooit meer!  Daarna volgt natuurlijk nog een traject met bestralingen, herceptinespuiten en hormonenpillen, maar dat zijn zorgen voor daarna. Hoe gaat het nu met mij? Goed, naar omstandigheden dan. Ik heb mezelf even van facebook gesmeten omdat ik, hoe goed bedoeld a

Hoera, dat was het dan! Oké, ik hoor hier een blogje over te schrijven, maar ik weet zelf niet eens wat ik nu moet denken of voelen, ik ben flabbergasted . For real, Elise, de evenmondige Elise als vroeger, weet niet wat te zeggen.   Hoe zit het nu? Ik heb, zoals mensen onwaarschijnlijk gezien hebben via instagram en facebook, mijn laatste chemo niet gekregen. Dat heeft niets te maken met het feit of die nu aanslaat of niet, maar alles met de neurologische pijntjes die ik ervaar (van tintelende vingers, over stramme handen, tot weinig macht in mijn handen). Daardoor hebben de dokters beslist de laatste chemo niet te geven. Ik hoor het je denken: slaat hij aan, doet het vuile beestje zijn werk een beetje? Eigenlijk is chemo krijgen niet mijn hoofdbehandeling, maar een noodzakelijk kwaad zodat de rest aanslaat.  Korte herhaling, maar hoe ziet mijn traject er nog uit? Ik zal 22 maart naar de gynaecoloog gaan en daar hoor ik het verdere verloop. Kort kan ik wel al zeggen dat ik nog een bor