My road to recovery

Zoals het titeltje zelf zegt: hallo aan de chemo! Maandag de eerste herceptine gekregen en langer gebleven ter observatie, gisteren chemo en dan vandaag nog een MR om de ziekenhuisweek voor mij goed af te sluiten. Vanaf volgende week gelukkig maar één keer per week naar het ziekenhuis. Maar mag ik even een big thank you voor alle verpleegkundigen en dokters in het AZ Sint-Lucas. Ondanks dat het een emotionele rollercoaster van jewelste was, ben ik omringd door de liefste mensen daar (en kei goeie koffie!). Het mag ook eens gezegd worden.  Dus, mijn eerste chemo is achter de rug. Ik denk dat ik meer stress had daarvoor dan alles samen, maar het is goed verlopen. Vandaag volgde dan de MR, wat ik nog angstaanjagender vond (kleine ruimtes, bah!). Al een geluk heb ik een poortje waarlangs alles van chemo en bloedprikken kan gebeuren en moeten ze niet telkens in mijn aders prikken; ik heb moeilijke aders dus 't zou nogal wat gelijken. De verpleegsters zijn daar heel medelevend (niet op

 Holy moly! What a ride this has been! Momenteel (hopelijk enkel vandaag) lukt me even niets. En net dat doet me nadenken over de beperkingen die iedereen wel kan tegenkomen. Ik kom hier uit, gegarandeerd, maar toch doet het feit dat alles even niet werkt, je stilstaan bij alles wat je wel had. Ik had bvb een job, geen pijn, ik ging waar ik heen wou (pre-corona), ... . Klinkt banaal, want er zijn sowieso mensen voor wie bepaalde zaken allerminst een evidentie lijken. En eigenlijk het enige wat er toe doet, is dat iedereen gelukkig is. Ben jij gelukkig? I know I am, despite it all. En zelfs dat klinkt heel banaal, gelukkig zijn. Zoals je in mijn vorige posts kon lezen, ben ik positief en optimistisch ingesteld en voel ik mij oké. Ergo, ik ben gelukkig. Of toch zoiets? Maar wat maakt ons geluk? Bij mijn is dat vanalles: vrienden, familie, koffie (duh!), boekjes lezen, een haardvuur, de natuur, ... . Het feit dat alles een beetje moeilijker loopt vandaag, laat mij bij al deze dagdagelijks

 *even slikken*  Zoals duidelijk werd uit mijn vorig blogje, kreeg ik gisteren mijn behandelplan voorgelegd. En eerlijk gezegd, 't toch even slikken. Dus: gedurende de komende 12 weken zal ik elke week een chemokuurtje krijgen (niet den zwaarsten toebak, ma bon). Aangezien er een bepaald eiwit op de kankercelletjes zit, moet ik ook een herceptinebehandeling krijgen (deze werkt enkel mits voorafgaande chemo). Just my luck! Binnen een 15tal weken zal ik geopereerd worden et voila, nog ene hormonennabehandeling and I'm done.  't Is een hele boterham, maar 'k zie het echt volledig zitten. Ik weet natuurlijk ook niet wat de bijwerkingen zullen zijn, dus dat is nog een beetje koffiedik kijken. Verdorie, nu heb ik zin in koffie (maar ja, wanneer niet?)! Ik ga hier niet pretenderen dat het me niet raakt of dat ik niet bang ben, want dat ben ik zeker, maaaaaar ik heb de beste omgeving die iemand zich kan wensen. Ik heb enorm liefhebbende ouders en een zus die me door dik en dun

EINDELIJK! Vanavond komt er eindelijk een einde aan dat lange wachten. Het zijn hier op z'n minst gezegd laaaaange dagen geweest. Na de laatste onderzoeken op vrijdag, was het wachten op vandaag om mijn behandelplan te weten. Die onzekerheid is moordend, sorry voor mijn slechte woordkeuze 😇. En niet alleen voor mij, maar voor iedereen rond mij. Ik heb zo ontzettend veel steun gekregen van iedereen rond mij! Waarvoor een big thank you! Ik reageer misschien niet op iedereen persoonlijk, maar wees maar zeker dat ik weet wie allemaal gereageerd heeft en dat doet mijn echt deugd!  Ongeacht wat mijn behandelplan is, 'k heb er zin in. 't Moet echt vooruit gaan. 'k Wil snel iets om handen hebben, want enkel thuis zitten is niets voor mij.  Ik krijg super veel de vraag: 'hoe gaat het?' of 'hoe voel je je?' (da 's kei lief hé, dankjewel), maar het gaat goed en ik voel me goed. Ik ben de positiviteit zelve en dat moet ook wel. Mijn vorige post was iets minder

Mijn gedachten nu? Het is niet eerlijk verdorie (al zal het dat wel nooit zijn, denk ik). Vandaag, 2 december, de botscan gehad (first time ever) and man, I feel like crap. Het zou ook de vermoeidheid kunnen zijn, maar voor de eerste keer sinds ik het nieuws vernam, voel ik me slecht. Ik ga niet pretenderen dat dit er niet bij hoort, want dat doet het natuurlijk wel. En het is oké om je niet oké te voelen, altijd, ongeacht wat je meemaakt. Al had ik dit nu wel liever niet meegemaakt (maar wie wel?). 2020, het was me toch een jaartje om U tegen te zeggen hoor. Ik ben altijd een zeer optimistisch persoon en dat zal ik altijd blijven en liever dit rotbeestje zelf bestrijden dan toezien aan de zijlijn hoe iemand die ik lief heb, het gevecht aangaat. Wat is hier al aan voorafgegaan dat dit zo een rotjaar is? Zonder in detail te willen gaan, kreeg pepe longkanker en mijn papa blaaskanker. Dus we zijn nu met z’n drietjes aan ’t vechten, of toch een soort van.  ’t Is niet eerlijk verdori

  WTF!? Dat waren de eerste gedachten die door me heen schoten het moment dat de dokter mij meedeelde dat het gezwel in mijn rechterborst kwaadaardig was, aka ( also known as )  borstkanker. Ik schrijf dit voor iedereen die het wil lezen, of eens niet weet wat anders te doen. De volgende indrukken die op me afkwamen waren: wauw, wat is dit kut. Des te meer door het feit dat ik de dag voordien had vernomen dat mijn huidige werkgever de samenwerking wenste stop te zetten. Het is inderdaad op z’n minst gezegd, een vervelende periode, zeker met de aankomende feestdagen (die overigens door de corona-crisis niet veel zouden kunnen voorstellen). Wat gaat er door je hoofd van zodra het woord ‘kanker’ valt? Dat is bij iedereen anders, denk ik. Ik was voornamelijk nog bezig met de verwerking van mijn ontslag, want, onder ons gezegd en gezwegen, ik vond dit schaamtelijk voor mezelf. Dat dit me ook weer eens moest overkomen. Ik ben voor de rest zeker geen klagend persoon (vind ik van mezelf),