My road to recovery

Jongens, ik stel dan collectief voor om er vanavond enen op te drinken. Chemo 6 is aan het verteren. Dat wil ook zeggen dat er nog 'maar' 6 te gaan zijn. Voor mij dan nen rosé alsjeblieft? Ik heb het alleszins verdiend en 'k ben van plan om er vanavond sowieso enen op te drinken. Meerdere gaan helaas niet, want de last de dag erna is ongelofelijk, helaas. Ondertussen is er weinig nieuw onder de zon, behalve dan dat afgelopen zondag Jan en ik samen ons haar kaalgeschoren hebben. Wees gerust, ik scheer Jan zijn haar al een hele tijd af hoor. En eerlijk gezegd, vind ik het feit van mijn haar kortscheren een kleinere moeite dan mijn haar kort knippen. Ik heb werkelijk geen idee waarom. Het is haar en het groeit terug, tuurlijk, alé voor sommigen toch. Maar ik snap evengoed dat dat geen evidentie is voor iedereen. Ik zit nu jammergenoeg op de eerste rij om dit soort zaken mee te maken en amai, heb ik even goed geweend om mijn haar. Stom eigenlijk, ik zou beter wenen om mijn gezo

Oké, nu niet direct help, maar 't is toch een hele aanpassing. Ik had nooit gedacht dat ik haar hebben zo ging missen. Of het moeilijk is? Tuurlijk! Zaterdag eens heel goed kunnen uitwenen bij Janneman, zondag heb ik één van mijn beste vriendinnen (Thalia) een stuk van mijn haar laten knippen en uiteindelijk heb ik maandagavond mijn zus mijn haar laten afscheren. Ik vond het afscheren heel louterend eigenlijk. Ik heb het uiteindelijk samen met mijn ouders en zus gekunnen en ik vond dat een heel speciaal moment. En ik zou het niet anders gewild hebben. Eerst ging ik het niet direct afscheren, maar het deed pijn. Mijn haar deed pijn. Blijkbaar zou dit loslatingspijn zijn. Korte metten ermee gemaakt dus maar.  En wat een aanpassing seg! Elke keer dat ik een spiegel of raam passeer, moet ik nog wennen aan het uitzicht. Dat doet me er serieus over twijfelen of ik toch voor een pruik ga. Ondertussen is mijn eerste 'potske' besteld (met dank aan mijn tante Dorine voor het cadeau!)

Jup, 't is zo ver, mijn haar valt uit. Het valt niet in grote plukken uit, maar het valt uit. Het wordt ineens veel dunner en ik prijs mezelf gelukkig dat ik altijd een dikke kop haar gehad heb, waardoor het minder opvalt. 't Is misschien een beetje mijn eigen schuld dat ik niet door kon zetten met de ijskap, maar sjongejonge, wat een kleine hel is me dat. Als chemo je al even van de kaart brengt, maakt een ijskap (letterlijk een koude kap op je hoofd, wat haarverlies zou tegengaan) je licht in je hoofd. Een leuk gevoel is anders ... Maar ik klaag niet, nog steeds niet! Ik zie wel en in 't slechtste geval krijg ik een kale knikker, 't heeft ook zijn charmes, denk ik dan. 't Kan nog altijd dat het enkel blijft uitdunnen, maar voor diegenen die me al een beetje kennen, weten dat ik altijd worst case denk, dat is gewoon mijn eigenschap: altijd uitgaan van het slechtste, dan kan je het enkel beter treffen en niet teleur gesteld worden. Misschien kan ik net daarom nog st

Gelukkig nieuwjaar iedereen (die dit leest)! Een nieuw jaar dus nieuwe kansen, nieuwe gelukjes en vooruitzichten. 2020 was op z'n minst gezegd een vreemd en best vervelend jaar, maar hopelijk wordt 2021 beter! 2021 zal voor mij, nog meer dan 2020, een jaar van genezing en herstel moeten worden, helaas. Helaas, maar ook hopelijk, want genezen is wat ik wil (en zal) doen. Als 2020 en kanker me één ding geleerd hebben, is het wel om te genieten van de kleine dingen in het leven, gewoon omdat het moet en omdat het even niet anders gaat. En dat is perfect oké hé.  Kleine gelukjes kunnen in vanalles zitten, denk maar aan verse lakens opleggen of aan een nieuw boek beginnen (oké, dit laatste is misschien niet voor iedereen het geval, maar geef toe, niets beter dan verse lakens!? Holy moly!). Het zijn zo'n dingen die mij extra moed geven om te vechten en om door te gaan, want 't leven draait voor mij om (kleine) gelukjes en liefde. Ik hoop dan ook van harte dat jullie beide mogen (