My road to recovery

Ja, je leest het goed, ik zit met een abces achter de wonde. En geen kleintje, echt een joekel van een ding en boy , dat doet pijn! Ik dacht dat ik vandaag gewoon voor mijn behandeling ging gaan, maar voelde sinds dit weekend dat er iets niet oké was; uiteindelijk had ik maandag naar het ziekenhuis gebeld en zij hebben me aangeraden antibiotica op te starten en vandaag was dag 3, dus het zou beter moeten geweest zijn. Niets was minder waar, het werd enkel erger. Ze hebben met een spuit gedraineerd en daarna een wiek geplaatst, zodat het vuile vocht eruit kan lopen. De behandeling wordt dus een weekje uitgesteld en dan hopen we natuurlijk dat het tegen dan beter is.  Dus, weer een bobbel extra along the way , weer een terugslag of beter gezegd, een slag in het gezicht. Gelukkig is mijn vaste entourage zoals steeds van de partij en kan ik ook gewoon zeggen: het gaat me even allemaal niet af. Ik voel me even slecht mentaal dan fysiek, maar ik weet ook dat het altijd erger kan. Liever nu e

Helaas, je leest het goed, er volgt nog een operatie. Ik had even gewacht met posten, aangezien het nogal een impact gaf op iedereen thuis en vooral op mezelf. De vorige operatie ging op zich wel goed, maar er werd niet genoeg weefsel weg gehaald. Duuuuus, ik moet opnieuw onder het mes. Helaas! Ondertussen brengt ons dit wel een stukje dichter bij de eindstreep (oké, misschien niet het ideale moment nu, maaaaar we moeten echt wel positief blijven). De operatie staat volgende week al ingepland en is niet zo ingrijpend als de eerste, maar 't toch wel een tegenvallertje in kankerland.  Nu, voor de rest weet ik ondertussen ook dat ze me 5 jaar in een kunstmatige menopauze gaan houden (nadruk op proberen) en dat ik de hormonenkuur kan opstarten. Hell yes, ik kan eindelijk starten! Ondertussen heb ik samen met de beste huisdokter (die ik letterlijk quasi dag en nacht kan lastig vallen en die er de hele tijd was, along the bumpy ride ), mijn zus en Jan de eerste hormonenpil geslikt. Het