My road to recovery

Een ietwat rare titel misschien, maar ik had het graag eens over het volgende gehad met jullie: de snelheid van het leven en de onverschilligheid daartegenover.  We leven allemaal te snel en willen te veel, dat is zeker. Daarom, denk ik dan, komt het des te hard aan als je eigenlijk niet meer kan rennen, maar stil staat of moet staan. En dat is het leven momenteel voor mij. Hoewel het fysieke begint te beteren (zoals ik mezelf ook dikwijls graag wijs maak natuurlijk 😏), het mentale is en blijft een big issue . Ik kom er wel, dat is zeker, maar hoe? Hoe moet ik dit doen? Hoe gaat dit?  Ik ben altijd een bezige bij geweest en ik denk soms echt dat dit mijn teken is dat ik alles eens rustiger aan moet doen. Dit, daarmee bedoel ik het kankerverhaal. En toch, ik ben nog geen 30? Hoe moet ik dan de rest 'ondergaan', de klassieke dingen, zoals kinderen? Lukt en gaat dat allemaal wel?  Ik zit met zo veel vragen en daar komt niet snel een antwoord op, iets wat ik zal moeten leren...

Hallo iedereen! Het is alweer een hele tijd geleden dat ik een blogje schreef, dus TADA, hier is ie dan! Voor ik begin aan mijn verhaal: hoe gaat het met jullie? En ik wil geen 'cava' of 'goed' horen, maar hoe gaat het echt met jullie? De afgelopen periode wordt mij die vraag zo veel gesteld dat ik ze stilaan beu word (sorry!), maar daarom net dat ik het zo belangrijk vind hoe het met iedereen gaat. Ik hoop dus van harte dat alles goed gaat en zo niet, hit me up! Jullie kunnen mij altijd sturen hé (maar echt e!). Maar dus, hoe gaat het met mij? Ik maakte daarnet de vergelijking met een quarantaine (pun intended). Ik zit nu al een jaar in een soort van quarantaine 'light'; ik moet mijn lichaam met de grootste zorg behandelen, naast het mentale aspect dat zijn eigen ding maar wat doet (wat een heel issue is voor mij momenteel).  Ik ben het eerlijk gezegd beu. Ik heb, naar mijn mening dan, een makkelijke tumor, maar ben het zo beu. Ik begin stilaan weer meer te kun...