Nooit meer chemo!

Hoera, dat was het dan! Oké, ik hoor hier een blogje over te schrijven, maar ik weet zelf niet eens wat ik nu moet denken of voelen, ik ben flabbergasted. For real, Elise, de evenmondige Elise als vroeger, weet niet wat te zeggen.  

Hoe zit het nu? Ik heb, zoals mensen onwaarschijnlijk gezien hebben via instagram en facebook, mijn laatste chemo niet gekregen. Dat heeft niets te maken met het feit of die nu aanslaat of niet, maar alles met de neurologische pijntjes die ik ervaar (van tintelende vingers, over stramme handen, tot weinig macht in mijn handen). Daardoor hebben de dokters beslist de laatste chemo niet te geven. Ik hoor het je denken: slaat hij aan, doet het vuile beestje zijn werk een beetje? Eigenlijk is chemo krijgen niet mijn hoofdbehandeling, maar een noodzakelijk kwaad zodat de rest aanslaat. 

Korte herhaling, maar hoe ziet mijn traject er nog uit? Ik zal 22 maart naar de gynaecoloog gaan en daar hoor ik het verdere verloop. Kort kan ik wel al zeggen dat ik nog een borstsparende (THANK GOD!) operatie moet ondergaan, dat ik daarna nog bestralingen moet krijgen en dat ik 5 tot 10 jaar hormonenpillen moet innemen omdat mijn tumor hormoongevoelig is ('t is een kleine bitch 😉). Ondertussen krijg ik herceptinespuiten (voor een bepaald eiwit dat zich op de tumorcellen bevindt aan te pakken) om de 3 weken, 18 sessies lang, en dus een jaar lang. 

Maar, hoe voel ik me nu? Flabbergasted, dat sowieso, maar ook blij en niet blij, gelukkig en net niet. Het pijnlijke en harde deel zit er op, maar nu kijk ik al naar de volgende jaren waarin de tumor zich nog altijd een weg baant door mijn leven. Ik weet dat ik nu moet genieten en dat ben ik van plan, maar toch mis ik mijn oude leven. Net door kanker zal dat oude rusteloze leventje niet meer bestaan. Ja, ik ben bang, bang dat de tumor terugkomt, maar misschien onder een andere vorm, bang om weer het roer te moeten omgooien en bang om weer door die rollercoaster te moeten. Tegelijk ben ik blij, blij dat ik er nog ben en blij dat ik omringd ben door de liefste vrienden en familie. 

Over dat laatste, nog een klein dankwoordje. Ik heb de beste vrienden en familie en zonder een opsomming te geven, verdienen zij een dikke dankjewel, want for real, zonder hen had ik dit niet gekund. En nu we toch sentimenteel worden, wil ik mijn zus uitdrukkelijk bedanken. Zij heeft mij elke chemokuur veilig afgezet in het ziekenhuis, daar haar uren gesleten en daarna terug veilig afgezet thuis (mits een korte stop bij de mcdo voor een mcflurry, want dat is het leven, kleine gelukjes en mcflurry is mijn klein gelukje). We zijn dan niet altijd de beste vriendjes geweest, maar de loyaliteit die zij mij toonde de laatste maanden, is ongezien. Ze deed alles met een zusterliefde en ware overgave, zonder dat ik dat op enig moment van haar verwachtte. Ze is werkelijk de beste zus (ook mijn enige wel)! Hoe melig kan ik worden seg? Watch me!

Mijn familie, met op kop mijn ouders, schoonfamilie en Jan, zijn in deze moeilijke tijd mijn klankbord geweest. Ik werd gedwongen te rusten (en geloof me, dat is moeilijk voor mij), gas terug te nemen en te leren omgaan met een zwakker wordend lichaam. Zonder hun aanmoedigingen had ik dit niet gekund. 't Spijt me wel als ik een pain in the ass was (niet dat dat anders is of anders, maar toch). 

Mijn vrienden, Jan zijn vrienden en mijn bredere familie waren er steeds voor mij. Ze zagen wat chemo en kanker krijgen met Jan en mij deed en stonden, euh sorry, en staan klaar voor ons, indien nodig. Het leven gaat voort voor iedereen, terwijl dat van ons stil stond sinds eind november. maar hé, we will get through this all! 

Ik heb nu eindelijk het gevoel dat de pauzeknop iets minder ingedrukt staat en dat ik eens moet herbronnen over wat ik wil en wie ik nu ben. Wat wil dit nieuwe leven zeggen, deze nieuwe kans? Wie ben ik en wat wil ik nu? Zo veel vragen en zo weinig tijd! Tijd om in gang te schieten dus. 

Ik laat het jullie weten als ik er zelf uit ben, maar voor nu wil ik genieten; genieten van mijn leven en dat liefst met volle teugen (en volle glazen rosé, want 't goeie weer is daar). 

Heel veel liefs, 

Elise