My road to recovery

Easy one: not! Het is een helse en lastige weg en het valt me helemaal niet mee. Ik krijg steeds weer de opmerking dat ik zo positief ben. En dat klopt, maar maar tot een bepaalde hoogte. Ik leef zo graag, maar heb het zo moeilijk met hoe de dingen nu gaan. Vooral de rem die op mijn leven gelegd wordt en dat gedurende een jaar, da 's nen lastigen. Maar, het moet, 't is voor het goeie doel en het levert me daarna nog zo veel mooie momenten op.  Ik heb dan misschien niet de zwaarste chemokuur erop zitten en 'maar' bestralingen, maar ik kan het iedereen verzekeren, 'k heb er al dikwijls traantjes voor gelaten. De chemo maakte mijn hoofd enorm moe en schakelde veel emoties uit ( ask my family ), daar waar de bestralingen mijn lichaam zo kunnen uitputten. Ik heb het gevoel uren te kunnen slapen en toch slaap ik slecht. Tja, de emoties van de afgelopen periode zullen daar wel hun parten in spelen zeker? Het is een lastige periode en dat zal het nog even blijven en dat ide...

 Flauwe woordspeling, maar hé, have you met me yet? ;) De bestralingen zijn begonnen op 25 mei, de verjaardag van Jan. Lelijk toeval, maar bon! En op een rode borst en immense vermoeidheid na, valt het best mee (merk mijn sarcasme). Deze week vroeg de dokter mij hoe het met mij ging. Oh boy, kwam die vraag even ongepast. Ik legde haar uit dat waar chemo mijn lichaam wel moe maakt, maar vooral mijn hoofd, dat de bestralingen mijn hele lichaam uitputten. Ik ben letterlijk kapot van vermoeidheid de laatste periode. Ik tracht zo veel als mogelijk te rusten en alles rustig aan te doen, maar dat is zeker niet evident, Elise zijnde. Ik wil dus mijn leventje blijven doorzetten, maar word dus weer geconfronteerd met mijn leven on hold. En dat is oké! Het is oké, want ik ben hier nog steeds en ik zal hier voorlopig ook blijven. Ik kan na deze kutperiode (oh yes I said it!) weer toekomstplannen maken. Dit zijn dan wel plannen waarin voorlopig geen baby voorkomt, wat me de laatste periode heel...