My road to recovery

Finallyyyyyyyyy, you're gone ! Na een verblijf van zo'n 2,5 jaar in mijn schouder, scheiden hier onze wegen (eindelijk).  Op de bespreking met mijn oncoloog afgelopen 15 juni hebben Jan en ik het quasi op tafel gegooid: 'wanneer mag het poortje er uit?'. De oncoloog zei meteen: 'we gaan daar dan eens voor kijken hé.' Zo gezegd, zo gedaan en vandaag was het eindelijk zo ver, een nieuwe mijlpaal, een emotionele volgende stap in het genezingsproces. Oké, ik word nog altijd opgevolgd, maar mijn hoofdbehandeling bestond altijd uit de anti-hormonale therapie (aka pillen pakken) en de menopauze (aka spuiten krijgen). De chemo was een nevenbehandeling (hoe zot dat ook klinkt), omdat mijn tumor hormoongevoelig was/is. Hoe is de afgelopen periode verlopen? 12 juni heb ik een hele ochtend in het ziekenhuis mogen vertoeven voor een bloedonderzoek (kankermarkers edm checken), echo borst, mammografie en een MR van mijn lever. 15 juni gingen Jan en ik dan ook met een bang hart

Loooooooooong time no see / speak! Hoe gaat het met jullie? Oké, jullie kunnen nu natuurlijk niet terug antwoorden, maar DM me gerust (super hip woord om eigenlijk te zeggen dat jullie me altijd kunnen bellen/sturen/ whateveren ).  En dan over naar de hamvraag: hoe gaat het met mij? Eerlijk toegegeven? Het gaat al een heel tijdje minder goed. Sommigen hebben dit ongetwijfeld al opgemerkt en voor sommigen kan dit als een verrassing klinken. Ik hoor het jullie al denken: maar jij bent toch altijd positief? Ja, normaal wel. Ik weet ook niet zo heel goed hoe het komt of hoe ik hier uit kan raken. Mijn psychologe zegt dat ik te lang in een soort vechtmodus, een verdedigingsmechanisme heb geleefd, waardoor daarop terugkeren even lastig is. Ik zou minder hooi op mijn vork moeten nemen, maar laat dat nu net iets heel moeilijk zijn voor mij. Ik tracht steeds de best mogelijke vriendin, zus, dochter, nicht, collega, partner, ... te zijn, maar ik merk dat dat mij de laatste tijd niet (meer) lukt.

Here I am again! It's been a while. So: what's new?  Er is heel veel gebeurd sinds de laatste keer. Dus, wat is er echt nieuw? Een hele tijd geleden had ik het al eens over de 2 plekjes op mijn lever. Ze hebben in Sint-Lucas zowel een echo als een MR van mijn lever genomen, en wat blijkt? Ze categoriseren de plekjes als uitzaaiingen. Mic drop. Oké, my sense of humor is back. Ze hebben naast die 2 plekjes (op het 4de leversegment voor de medici onder ons), nog een 3e plekje gevonden (op het 3de leversegment). Het moet daar toch echt goed zijn hé 😏 Oké, flauw mopje, ik geef het toe. Alle gekheid op een stokje, afgelopen donderdag liet ik een biopsie uitvoeren van dit nieuwe plekje en het is nu bang afwachten. Ze vermoeden voorlopig geen extra uitzaaiing, maar dat weten ze natuurlijk niet zeker. Een nieuwe uitzaaiing zou pas echt foute boel zijn, want zoals velen onder jullie weten, maar misschien niet steeds merken (#eeuwigeoptimist hierzo), krijg ik nog best een zware behandeli

Ja, je leest het goed: ik heb corona. Ik zit nu al sinds woensdagavond in isolatie bij mijn zus, schoonbroer en metekindje, aangezien mijn schoonbroer ook hetzelfde cadeau heeft gekregen ( ahum) . Livin' the best life, zou je denken hé? Ik ben wel best blij hier te zijn, zodat ik niet te veel alleen hoef te zijn, want ja, besmettingsgevaar enzo. Al zijn de pannenkoeken, wafels, toasts, yoghurt, fruit, ... als ontbijt ook wel redenen waarom ik hier graag ben 😇😎. 1,5 jaar geleden was het kanker en mocht ik quasi geen volk zien want ja, corona. En dan nu, dit weer. Normaliter gaf ik gisterenochtend een ontbijt voor mijn ouders, meme (mijn meter)en de (groot)ouders van Jan  en gisterenavond een feest voor mijn bijna 30ste verjaardag (ik kijk hier dan wel niet naar uit, verjaren bedoel ik, want ik ben altijd in voor een feestje 😉), alles best last minute gepland, want ja, ik ben zo slecht in plannen, maar alles moest natuurlijk uitgesteld worden door corona. She's such a bitch! I

Well, hello there, long time no see!? Mijn laatste blog dateert al van 12 februari en is geschreven op, wat me net invalt, de verjaardag van één van mijn nonkels (toeval). Nu, alle gekheid op een stokje, wat is er sindsdien allemaal gebeurd? Best wel veel, ik neem je even mee terug in de tijd.  Zoals iedereen die me kent ongetwijfeld weet, ben ik een familiemens, maar echt, ik leef voor mijn familie (en vrienden). Ik had in een eerdere blog al eens aangegeven dat mijn kanker eigenlijk voorafgegaan is door die van mijn pepe en papa. Met mijn papa gaat alles best oké, in die mate dat je dat oké kan noemen natuurlijk, want ja emotional damage enzo (en ook best wel veel fysieke ongemakken). Met mijn pepe ging het niet zo goed. We wisten op voorhand dat we hem op een te korte tijd zouden moeten afgeven.  In het begin van een kankerverhaal (en waarschijnlijk nog andere verhalen) leer je te aanvaarden dat het leven eindig is, sneller misschien dan verwacht. En i don't mean to be cruel, je

Ik bekeek net mijn eigen blog en de laatste is al weer even geleden. Hoog tijd voor een update dus! Safe to say: i'm good. Mijn laatste baxter is (voorlopig) verteerd en ik ben veranderd van medicatie. That pretty much sums it up. Dus, wat volgt er nu of wat is er gebeurd?  Menopauze is still my best friend (uhum), maar Femara was dat op den duur niet meer. Als jonge vrouw in de menopauze terecht komen is een dingetje, maar die anti-hormonale behandeling is ongelofelijk. Ik had nooit gedacht dat medicatie zo een invloed kon hebben op iemand zijn doen en denken, tot ik het zelf meemaakte. Ik hoor het je denken: jij bent altijd zo vrolijk en optimistisch? Oh ja, dat was ik en ben ik nu opnieuw, maar dat was een hele tijd veel minder of niet het geval. De Femara got me en dat mag je heel serieus nemen. Het zorgde in mijn hoofd voor een enorme neerwaartse emotionele spiraal. De immer vrolijke en optimistische ik, moest plaatsmaken voor iemand anders, een niet vrolijk, maar neerslacht