How do I cope?
Easy one: not! Het is een helse en lastige weg en het valt me helemaal niet mee. Ik krijg steeds weer de opmerking dat ik zo positief ben. En dat klopt, maar maar tot een bepaalde hoogte. Ik leef zo graag, maar heb het zo moeilijk met hoe de dingen nu gaan. Vooral de rem die op mijn leven gelegd wordt en dat gedurende een jaar, da 's nen lastigen. Maar, het moet, 't is voor het goeie doel en het levert me daarna nog zo veel mooie momenten op.
Ik heb dan misschien niet de zwaarste chemokuur erop zitten en 'maar' bestralingen, maar ik kan het iedereen verzekeren, 'k heb er al dikwijls traantjes voor gelaten. De chemo maakte mijn hoofd enorm moe en schakelde veel emoties uit (ask my family), daar waar de bestralingen mijn lichaam zo kunnen uitputten. Ik heb het gevoel uren te kunnen slapen en toch slaap ik slecht. Tja, de emoties van de afgelopen periode zullen daar wel hun parten in spelen zeker?
Het is een lastige periode en dat zal het nog even blijven en dat idee op zich is lastig, zeker als je weet dat 14 juli mijn verjaardag is en dat het de laatste keer met een 2 zal zijn (oh ja, helemaal niet klaar voor tram 3). Ik zou mijn laatste jaar als twintiger willen vieren, maar helaas, dat gaat niet.
Ik wou dit toch even kwijt. Zo zie je ook maar weer: ik ben niet altijd de even vrolijke en goedlachse Elise, zoals velen mij waarschijnlijk wel kennen. Maar ik leef graag en dat is voor nu voldoende voor mij. De rest van mijn leven komt nog. Ik ben er zeker van 😉
Heel veel liefs,
Elise
🧡🧡
BeantwoordenVerwijderen't is allemaal niet eerlijk maar we komen er samen door, we houden zo van jou, je staat er nooit alleen voor lieve schat, m&p❤️
BeantwoordenVerwijderenReactie op je laatste zin: Sowieso!
BeantwoordenVerwijderenZie je verjaardag als een kantelpunt: een kutjaar (mijne gsm maakt daar altijd ‘kitkat’ van 🤷🏼♀️) achter jou laten en een nieuw fantastisch jaar starten. Waarin alles beter zal zijn! Sowieso!
Hoi Elise, ik weet uit eigen ervaring, dat als je in het jaar waarin je 29 wordt en dan nog maar een jaartje, en dan met tram drie, dit bij mij een niet zo leuke beleving was. Maar ik nu al op tram 5 zit, kan ik uit eigen ervaring je zeggen, dit is niet zo erg. Je zit nu momenteel op tram twee, spijtig genoeg met een aanhangsel die loodzwaar weegt. Deze moet je nu ongewild met je mee trekken. Maar met jouw enthousiasme en positieve ingesteldheid, ben ik er zeker van dat je als overwinnaar uit de bus zal komen. Ik kan me er alleen maar een fractie bij voorstellen, hoe je de afgelopen maanden beleefd hebt, maar ik weet wel dat je mensen om je heen hebt. Mensen die om je geven, die met je meeleven. Probeer elke dag, hoe rottig je ook voelt, als iets positiefs te beschouwen. Ik bedoel dan, in die dag moet er wel iets gebeurt zijn dat toch een kleine glimlach op je lippen toverde. Probeer op die moeilijke dagen, dat positieve te vinden, hoe klein ook, naar iets groots te brengen.
BeantwoordenVerwijderenLieve Elise, je bent niet alleen, met vrienden en familie kom je er wel.
groetjes je "ex-nonkel" Luc