Quarantaine 'light'

Hallo iedereen! Het is alweer een hele tijd geleden dat ik een blogje schreef, dus TADA, hier is ie dan!

Voor ik begin aan mijn verhaal: hoe gaat het met jullie? En ik wil geen 'cava' of 'goed' horen, maar hoe gaat het echt met jullie? De afgelopen periode wordt mij die vraag zo veel gesteld dat ik ze stilaan beu word (sorry!), maar daarom net dat ik het zo belangrijk vind hoe het met iedereen gaat. Ik hoop dus van harte dat alles goed gaat en zo niet, hit me up! Jullie kunnen mij altijd sturen hé (maar echt e!).

Maar dus, hoe gaat het met mij? Ik maakte daarnet de vergelijking met een quarantaine (pun intended). Ik zit nu al een jaar in een soort van quarantaine 'light'; ik moet mijn lichaam met de grootste zorg behandelen, naast het mentale aspect dat zijn eigen ding maar wat doet (wat een heel issue is voor mij momenteel). 

Ik ben het eerlijk gezegd beu. Ik heb, naar mijn mening dan, een makkelijke tumor, maar ben het zo beu. Ik begin stilaan weer meer te kunnen, fysiek dan, maar dat mentale loopt zo dikwijls achter. Op elk aspect van mijn leven ligt momenteel een rem. Ik kan niet drinken, eten of doen wat ik wil, want ik weet wat de gevolgen zullen zijn. En ik hoop echt, uit de grond van mijn hart, dat niemand van jullie daar ooit mee moet kampen, want (sorry voor het woordgebruik) het suckt. Ik kijk uit naar onbezonnen dagen, feestjes, drinken (met mate uiteraard 😏); kortom, ik wil mijn oud leven terug. Al weet ik dat dat nooit terug komt, hoewel ik soms wel de oude Elise herken in dit alles. De oude Elise geniet van het leven en stelt dat ook in functie van anderen en heel soms, als ik goed oplet, herken ik die oude Elise. 

Ik had onlangs een geweldige dag, maar echt, eentje met een gouden rand. Ik mocht een hele dag op mijn metekindje letten. Voor wie mij niet kent, mijn metekindje, Olivier, is mijn oogappel. Hij noemt mij 'meme' (smelt!). We zijn er een hele dag op uit getrokken en maakten, als kers op de taart, cupcakes. En zo een dagen en momenten koester ik. Ik kan echt met mijn hand op mijn hart zeggen dat ik toen op en top gelukkig was. En dat wil ik dus meer.

Mijn punt hierbij is, dat we gelukkig moeten zijn en elkaar gelukkig moeten maken. Kunnen we dat dan even doen ook? 

Heel veel liefs (en courage in tijden als deze),

Elise