Man, I feel like crap

Mijn gedachten nu? Het is niet eerlijk verdorie (al zal het dat wel nooit zijn, denk ik). Vandaag, 2 december, de botscan gehad (first time ever) and man, I feel like crap. Het zou ook de vermoeidheid kunnen zijn, maar voor de eerste keer sinds ik het nieuws vernam, voel ik me slecht. Ik ga niet pretenderen dat dit er niet bij hoort, want dat doet het natuurlijk wel. En het is oké om je niet oké te voelen, altijd, ongeacht wat je meemaakt. Al had ik dit nu wel liever niet meegemaakt (maar wie wel?).

2020, het was me toch een jaartje om U tegen te zeggen hoor. Ik ben altijd een zeer optimistisch persoon en dat zal ik altijd blijven en liever dit rotbeestje zelf bestrijden dan toezien aan de zijlijn hoe iemand die ik lief heb, het gevecht aangaat. Wat is hier al aan voorafgegaan dat dit zo een rotjaar is? Zonder in detail te willen gaan, kreeg pepe longkanker en mijn papa blaaskanker. Dus we zijn nu met z’n drietjes aan ’t vechten, of toch een soort van. 

’t Is niet eerlijk verdorie. En toch kom ik niet verder door erover te blijven klagen. Ik ben niet van plan om hier een soort klaagzang te gaan verspreiden, maar als ik ook maar iemand kan helpen die bij zichzelf denkt: hm, ik voel me niet oké. I feel you! Komaan, samen gaan we ervoor. ‘k heb nu des te meer tijd om dingen te doen die ik graag doe, lezen bijvoorbeeld. Iemand nog aanraders trouwens op dat vlak?

Liefs,

Elise