Elise: the corona edition

Ja, je leest het goed: ik heb corona. Ik zit nu al sinds woensdagavond in isolatie bij mijn zus, schoonbroer en metekindje, aangezien mijn schoonbroer ook hetzelfde cadeau heeft gekregen (ahum). Livin' the best life, zou je denken hé? Ik ben wel best blij hier te zijn, zodat ik niet te veel alleen hoef te zijn, want ja, besmettingsgevaar enzo. Al zijn de pannenkoeken, wafels, toasts, yoghurt, fruit, ... als ontbijt ook wel redenen waarom ik hier graag ben 😇😎.
1,5 jaar geleden was het kanker en mocht ik quasi geen volk zien want ja, corona. En dan nu, dit weer. Normaliter gaf ik gisterenochtend een ontbijt voor mijn ouders, meme (mijn meter)en de (groot)ouders van Jan  en gisterenavond een feest voor mijn bijna 30ste verjaardag (ik kijk hier dan wel niet naar uit, verjaren bedoel ik, want ik ben altijd in voor een feestje 😉), alles best last minute gepland, want ja, ik ben zo slecht in plannen, maar alles moest natuurlijk uitgesteld worden door corona. She's such a bitch!

Ik hoor het je al denken: hoe gaat het met mij, voel ik me ziek? Best wel, vrijdag en zaterdag waren de ergste dagen tot nu toe (oké, we zijn nog maar zondagochtend, maar toch). Denk hierbij aan hoesten, snotteren, niezen, hoofdpijn, duizelig, kortademig, ... . Leuk is natuurlijk anders, maar dat is altijd als je ziek bent. En ik denk dat mijn symptomen best meevallen, in vergelijking met anderen; of ben ik hier nu weeral alles aan het minimaliseren? 

Ik vertrek volgende week zaterdag (eindelijk!) naar Zweden, dus voorzichtigheid is nu wel op z'n plaats. Ik kijk hier zo naar uit, nog 1 week werken en dan eindelijk vertrekken. Hoe hard kan iemand uitkijken naar een reis? 

Tijdens kanker stelde ik me veel existentiële vragen (wie ben ik? wat doe ik (hier)? wat wil ik nog doen?). Veel reizen was een antwoord op één van die vragen en ik mag dan nog niet weten naar waar, ik kijk er al naar uit. Ik ben iemand die graag wandelt, iemand die graag culturele uitstappen maakt en niet de hele dag kan blijven 'luilekkeren' (Elise, the boring edition). Dus, als iemand voorstellen heeft voor plaatsen, waar ook ter wereld, die ik moet zien: hit me up! 
PS: we hebben een caravan en ik kampeer ook heel graag, dergelijke voorstellen zijn dus ook welkom!

Om het hier toch met een heel positieve noot af te sluiten: geniet vandaag maar extra van je ZONdag, want de zon schijnt 😉


Heel veel liefs,

Elise


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Help, mijn hormonen slaan op hol (grapje!)

Oké, flauw grapje (toegegeven). Door mijn pillen en menopauze (jeej) staat mijn hormonenpeil op een laag pitje. Dit zou ervoor moeten zorgen dat de kanker niet terugkomt, want die was hormoongevoelig. Ik heb het hier al eindeloos over gehad en kan er nog eeuwen over blijven doorgaan (en neem het van mij aan, dat kan ik 😏), maar: HET IS LASTIG! Voilà, ik heb het gezegd.  Dat constante getrek en gesleur, het schipperen tussen kei blij zijn en mega depressief zijn, het hangt mij mijn keel uit. Oké, toegegeven, ik mag blij zijn dat het helpt. Ik ben, voor zover ik weet en in de mate van het mogelijke, gezond. Ik mag van geluk spreken... En ook weer niet, want mijn lichaam ziet af, maar echt af. Waar mijn leeftijdsgenoten (oké, ik ben 'maar' 31, ook al zie ik er geen dag ouder uit dan 25 😇) in mijn ogen hun leven rustig kunnen leiden (lees: drinken, feesten, ...), lukt het mij niet. Ik ben veel te snel moe en zweet als een rund (een uitdrukking) bij de minste druppel alcohol. En a
Meer lezen

Afscheid van een vriend: de poortkatheder

Finallyyyyyyyyy, you're gone ! Na een verblijf van zo'n 2,5 jaar in mijn schouder, scheiden hier onze wegen (eindelijk).  Op de bespreking met mijn oncoloog afgelopen 15 juni hebben Jan en ik het quasi op tafel gegooid: 'wanneer mag het poortje er uit?'. De oncoloog zei meteen: 'we gaan daar dan eens voor kijken hé.' Zo gezegd, zo gedaan en vandaag was het eindelijk zo ver, een nieuwe mijlpaal, een emotionele volgende stap in het genezingsproces. Oké, ik word nog altijd opgevolgd, maar mijn hoofdbehandeling bestond altijd uit de anti-hormonale therapie (aka pillen pakken) en de menopauze (aka spuiten krijgen). De chemo was een nevenbehandeling (hoe zot dat ook klinkt), omdat mijn tumor hormoongevoelig was/is. Hoe is de afgelopen periode verlopen? 12 juni heb ik een hele ochtend in het ziekenhuis mogen vertoeven voor een bloedonderzoek (kankermarkers edm checken), echo borst, mammografie en een MR van mijn lever. 15 juni gingen Jan en ik dan ook met een bang hart
Meer lezen

Update maart 2023

Loooooooooong time no see / speak! Hoe gaat het met jullie? Oké, jullie kunnen nu natuurlijk niet terug antwoorden, maar DM me gerust (super hip woord om eigenlijk te zeggen dat jullie me altijd kunnen bellen/sturen/ whateveren ).  En dan over naar de hamvraag: hoe gaat het met mij? Eerlijk toegegeven? Het gaat al een heel tijdje minder goed. Sommigen hebben dit ongetwijfeld al opgemerkt en voor sommigen kan dit als een verrassing klinken. Ik hoor het jullie al denken: maar jij bent toch altijd positief? Ja, normaal wel. Ik weet ook niet zo heel goed hoe het komt of hoe ik hier uit kan raken. Mijn psychologe zegt dat ik te lang in een soort vechtmodus, een verdedigingsmechanisme heb geleefd, waardoor daarop terugkeren even lastig is. Ik zou minder hooi op mijn vork moeten nemen, maar laat dat nu net iets heel moeilijk zijn voor mij. Ik tracht steeds de best mogelijke vriendin, zus, dochter, nicht, collega, partner, ... te zijn, maar ik merk dat dat mij de laatste tijd niet (meer) lukt.
Meer lezen