Help, ik ben kaal!

Oké, nu niet direct help, maar 't is toch een hele aanpassing. Ik had nooit gedacht dat ik haar hebben zo ging missen. Of het moeilijk is? Tuurlijk! Zaterdag eens heel goed kunnen uitwenen bij Janneman, zondag heb ik één van mijn beste vriendinnen (Thalia) een stuk van mijn haar laten knippen en uiteindelijk heb ik maandagavond mijn zus mijn haar laten afscheren. Ik vond het afscheren heel louterend eigenlijk. Ik heb het uiteindelijk samen met mijn ouders en zus gekunnen en ik vond dat een heel speciaal moment. En ik zou het niet anders gewild hebben.

Eerst ging ik het niet direct afscheren, maar het deed pijn. Mijn haar deed pijn. Blijkbaar zou dit loslatingspijn zijn. Korte metten ermee gemaakt dus maar. 

En wat een aanpassing seg! Elke keer dat ik een spiegel of raam passeer, moet ik nog wennen aan het uitzicht. Dat doet me er serieus over twijfelen of ik toch voor een pruik ga. Ondertussen is mijn eerste 'potske' besteld (met dank aan mijn tante Dorine voor het cadeau!), dus ik ben benieuwd! Voorlopig zet ik een muts op, al heeft iedereen mijn nieuwe coupe op instagram al mogen aanschouwen. Ik krijg veel, uitsluitend, goede reacties. Natuurlijk niemand die zal zeggen dat het niet mooi is 😏 Ik vind het persoonlijk geen hoogvlieger, maar al een geluk moet ik er zelf niet op kijken 😇 

Voor wie het eens van dichtbij wil bewonderen, mits het naleven van de nodige maatregelen uiteraard, spreek me gerust aan. 

Ondertussen is chemo nummer 5 verschoven naar vrijdag omdat ik een verkoudheid heb en door de symptomen voor de zekerheid getest ben op COVID. Wees gerust, ik ben negatief. 

Ik wil ook iedereen bedanken die op facebook of instagram reageert, maar echt hé! Ik vind alle reacties super lief en ik lees ze allemaal. Op allemaal reageren doe ik niet. En ik zeg het, contacteer me gerust via elk soort kanaal als je vragen hebt of iets wil zeggen. Ik ben nog altijd mijn sociale zelve en sta altijd open voor een gesprek, kei graag zelfs (maar echt hé)! 

Ondertussen ben ik terug beginnen werken, hetzij 3/5e en man, ik heb dat gemist. Ik merk uiteraard dat mijn lichaam achteruit gaat en het meer moeite vraagt om bijvoorbeeld te gaan lopen, maar ik ben omringd door de liefste omgeving die mij door dik en dun steunt en put daar heel veel nieuwe energie uit. Want ook al klink ik een immer positief persoon, zo ben ik niet altijd. Ik sta mezelf één huilbui per confronterend moment toe en dat helpt. Ik praat er veel over met mijn naasten en ik kan er heel goeie grapjes over maken, uiteraard. Voor de rest ben ik nog steeds fijn en gezwellig! (ziedaar, een mopje!) 

Mijn dokter zegt dikwijls dat ik niet alles weg mag lachen of weg mag relativeren, want er zijn nog altijd ergere dingen, denk ik dan (en denk ik nog steeds). Oké, ik lach veel want humor is zoooo belangrijk voor mij, maar ik sta ook open voor andere emoties, wat ook moet kunnen. Weet ook dat jij als lezer van deze blog, mij altijd mag aanspreken, als je daar de nood toe voelt, want ik kan mij inbeelden dat er vragen zijn, dus stel ze gerust!

Wow, dit blogje is langer geworden dan ik voorzien had, dus ik laat het hierbij.

Heel veel liefs,

Elise