Confrontatie numero uno: haarverlies

Jup, 't is zo ver, mijn haar valt uit. Het valt niet in grote plukken uit, maar het valt uit. Het wordt ineens veel dunner en ik prijs mezelf gelukkig dat ik altijd een dikke kop haar gehad heb, waardoor het minder opvalt. 't Is misschien een beetje mijn eigen schuld dat ik niet door kon zetten met de ijskap, maar sjongejonge, wat een kleine hel is me dat. Als chemo je al even van de kaart brengt, maakt een ijskap (letterlijk een koude kap op je hoofd, wat haarverlies zou tegengaan) je licht in je hoofd. Een leuk gevoel is anders ...

Maar ik klaag niet, nog steeds niet! Ik zie wel en in 't slechtste geval krijg ik een kale knikker, 't heeft ook zijn charmes, denk ik dan. 't Kan nog altijd dat het enkel blijft uitdunnen, maar voor diegenen die me al een beetje kennen, weten dat ik altijd worst case denk, dat is gewoon mijn eigenschap: altijd uitgaan van het slechtste, dan kan je het enkel beter treffen en niet teleur gesteld worden. Misschien kan ik net daarom nog steeds goed omgaan met het feit dat ik borstkanker heb. 

Dus, stel nu dat mijn haar uitvalt, heb ik een paar mogelijkheden: een potske, een pruik of gewoon kaal door het leven gaan. Moesten jullie in mijn schoenen staan (en geloof me, ik hoop dat jullie dat nooit hoeven te doen!), wat zouden jullie kiezen? En eerlijk zijn hé! Een potske zou voor mij een hele stap zijn, want nu merkt niemand dat ik ziek ben, behalve zij die me de dag van de chemo zien, want dan zie ik letterlijk lijkbleek. Een pruik is misschien ook wel een heel gedoe, maar 't lijkt me wel iets fascinerend te hebben, je kan bij wijze van spreken elke dag een andere pruik opzetten en dus een beetje een ander persoon zijn. Moeilijke keuzes en overwegingen, maar laat het mij gerust weten wat jij zou doen!

Ondertussen is chemo 4 aan het verteren (dinsdag is chemodag, net als donderdag frietjesdag is) en ik voel me al bij al nog steeds best oké. Ondertussen weet ik dat ik het rustiger aan moet doen, maar dat is oké. Ik probeer nog te gaan lopen, op mijn tempo, want ik moet echt mijn hoofd kunnen leegmaken. En ik weet ondertussen ook dat zaterdag mijn mottige dag is, niet zo zeer misselijk in 't kwadraat, maar gewoon echt mottig. Ik weet nu ook dat melkproducten niet echt mijn ding zijn, maar bon, na heel dit kankergedoe, weet ik zeker dat mijn mama weer die lekkere goeie witte chocolademousse zal maken, zoals enkel mijn mama dat zo goed kan. Maar echt, shout out naar haar witte chocolademousse, want het is mijn favoriete dessert en voorlopig krijg ik het niet binnen. Echte horror voor de dessertjesdame die ik ben. 

Klein weetje ondertussen: ik ben aan het denken om alles toch nog eens in een boekje (misschien een e-book) te gieten. Wat denken jullie daarvan? Al is het maar om mensen een hart onder de riem te steken. 

Oké, genoeg gezeverd, tot een volgende keer jongens. En als jullie iets willen weten of vragen of suggesties hebben, kunnen jullie mij op de verschillende kanalen en desnoods per postduif bereiken. 

Heel veel liefs, 

Elise