Happy V-day

Hallo iedereen, hier ben ik weer 😏 Gelukkige Valentijnsdag! Vandaag draait de volledige dag rond liefde, maar daar draait het in mijn leven altijd rond en ik vermoed bij iedereen toch heel vaak. Niet enkel liefde voor een partner, maar ook voor vrienden en vriendinnen, voor het leven, voor jezelf, ... (vooral dienen laatsten is nen belangrijken hé jongens; we mogen en moeten onszelf graag zien, want hé seg, ge zijt een topwijf of topkerel, daar ben ik van overtuigd (en mijn mama zegt altijd dat ik niet kan liegen, dus 't is waar!)).

Laten we vooral onszelf eens niet vergeten. En uiteraard heeft dit een reden. Momenteel ben ik op weekend in de Ardennen en gisteren bracht ik niet vooral, maar toch een voor mij groter dan bedoeld deel, al slapend door. Mijn lichaam was zo moe! En - overwinning voor mezelf - ik liet het toe, ik kroop gewoon terug in bed (oké, na wat aandringen, maar toch). Ik gaf mezelf een peptalk en oké, nu kan je denken 'die slaat volledig door', maar (voorlopig) nog niet. 

Los daarvan, kanker draag je niet alleen en vandaag ben ik dan ook extra dankbaar voor mijn loved ones, diegene die mij met de nodige liefde omringen, of omringen als het even niet meer gaat. Ik ga ervan uit dat zij zeker weten wie zij zijn 😉 Speciaal voor jullie, een dikke i love you. 

Zoals ik vaak zeg: soms is het voor mijn omgeving harder dan voor mezelf en dat blijft mijn standpunt, want ik kan rusten indien nodig, maar mijn omgeving ziet me (soms) afzien en heeft het moeilijk. Dus jullie verdienen een dikke pluim om samen met mij, zo positief als mogelijk in het leven te staan, want we hebben er maar eentje en we kunnen het maar goed benutten! Doe wat je graag doet, omdat jij het wil. 

In dat licht, wil ik Foffi van het Inloophuis Limani nog eens extra bedanken. Ik heb wekelijks een gesprek met minstens één iemand die in het zelfde schuitje zit of heeft gezeten en dat doet deugd. Ik sta er niet alleen voor en ik ben zeker niet de eerste, noch de laatste (jammer genoeg) die dit meemaakt. 

Dus, mijn laatste gesprek met Foffi, heb ik haar beloofd om een aantal dagen aan mezelf te denken. Wie ben ik? Wat doe ik graag? Waar sta ik voor? Ik ben en blijf uiteraard Elise, maar de andere vragen vond ik moeilijk. Raar hé, deze optimist weet het soms ook allemaal even niet meer. Ik ben daar de afgelopen week toch mee bezig geweest. Wat doe ik graag? Reizen, lezen, sporten, zelf schrijven, ... . En waarom doe ik die dan niet? Waarom kan ik niet eens aan mezelf denken? Oké, corona buiten beschouwing gelaten dan. 

Ik wil niemand iets opleggen en zeker niet aanzetten tot het stellen van die vragen voor jezelf, maar ik denk dat we de dingen vaker bewuster moeten doen. Beseffen wat we hebben en wat we kunnen, want 't is zo nen belangrijken! Ik besef dagelijks dat de mensen rondom mij schatten van patatten zijn (al ben ik meer een purree persoon, och ja), ik besef dat het leven niet vanzelfsprekend is en dat er momenten zijn waarop het even niet meer gaat. Ik besef vooral dat ik meer mijn leven wil leiden en voor mezelf, samen met anderen. Laten we er een schoon leven van maken, allemaal tesamen; goed? 

Beloofd, ik hou het de volgende keer iets luchtiger, maar dit moest dringend van mijn hart. 

Heel veel liefs,

Elise