Ik moet het over een andere boeg gooien

Oké, deze vraagt wat uitleg. Hier ga ik dan, alweer (na een hele lange tussenpauze).  Ik ben moe. Niet zo maar moe, maar echt doodop met momenten. Mijn lichaam is op, het doet pijn. Vroeger dacht ik altijd: mijnen tijd komt nog, gewoon nu veel werken en sparen en dan komt alles goed. Dat is uiteraard buiten het laatste goed half jaar gerekend. 

Wat is er recent gebeurd, zou je denken? Wel, wat ik al wist was dat mijn huidige behandeling (baxter cadzyla om de 3 weken) een invloed zou hebben op mijn lever. Wat ik niet wist, was dat ik ook een gevoelige lever heb. Oh the irony! Hier zit ik dan, vroeger nooit echt zot gedaan op het vlak van alcoholgebruik (heel lang wou ik zelf niets drinken omdat het vuil smaakte), nooit echt uitgegaan. Wie me kent, weet dat ik altijd heel veel gewerkt heb (vakantiejobs, maar ook later: een volwassen job en flexijobs). Het plan was om genoeg te verdienen en later te genieten. Boy, was I wrong!

Onlangs vroeg mijn neefje mij: 'heb je er spijt van?'. Als ik nu terminaal ziek was geweest, zou ik nu enorm veel spijt hebben van hoe alles gegaan is en hoe ik mezelf te veel ontzegd heb. Ik kan er nog altijd iets van maken, gelukkig (en ik prijs mezelf oprecht en terecht echt heel gelukkig)! Ik zou het waarschijnlijk niet anders gedaan hebben, maar merk nu toch wel dat ik veel gemist heb, ook dingen die ik niet kan inhalen. 

Dat brengt me dus nu bij de stelling dat ik enorm teleurgesteld ben in mijn lichaam. Mijn leverwaarde zijn jammer genoeg niet zo goed en ik merk dat aan heel mijn lichaam. Ik ben altijd behoorlijk sportief en gezond geweest, maar nu is de vermoeidheid enorm, de huilbuien legio. Gelukkig heb ik een goed netwerk om op terug te vallen. Ik heb tantes die mij allerlei tips geven om mijn lever gezond te houden en te helpen om gezonder te worden, thank God for them! 

Geloof het of niet, maar sociaal engagement vraagt enorm veel energie van mij. Eén avondje weg zorgt ervoor dat de energie die ik een week lang heb opgebouwd, direct uit mijn lichaam weg vloeit. Verschrikkelijk, zeker voor mij, te denken dat ik altijd een heel sociaal iemand ben geweest. Dat is dus ook de reden dat, van zodra de vermoeidheid opduikt in een sociale omgeving, ik sneller naar mijn gsm grijp. Op dat moment sluit ik me af van de buitenwereld, om mezelf te beschermen. Ik hoor dan ook even niets meer. 

Er is dus heel wat gebeurd en ik merk dat mensen het soms niet altijd doorhebben wat er aan het gebeuren is. Ondanks alles voel ik me meer dan ooit omringd door veel liefde en vriendschap. Alleen kan ik momenteel even niet de immer optimistische Elise zijn, maaaaaaar dat komt nog en hopelijk heel snel. 

Als er één les is die ik geleerd heb, is het dat je blij moet zijn met wat er wel is. Ik keek naar foto's van vroeger en bedacht mezelf dat ik toen eigenlijk niet gelukkig was omdat ik niet blij was met hoe ik eruit zag of wat ik deed. Als ik nu terug kijk naar die momenten, denk ik: had ik het toen maar gezien en doorgehad wat ik wel had (alleen al mijn haar is een biggie voor mij). Dus: kunnen we dan heel even ook blij zijn met de dingen die we wel hebben en de mensen die er zijn voor ons? 

Als afsluiter: een enorme dankjewel aan de mensen die ik de laatste tijd rondom me heb gehad en de liefde en vriendschap. Ik hoop echt dat als er mensen in dezelfde situatie zitten als mij, zij zo een goed netwerk hebben. En anders: call me! Tegen dan heb ik hopelijk weer mijn energie voor 5 😜

Heel veel liefs,

Elise