What's new?

Ik bekeek net mijn eigen blog en de laatste is al weer even geleden. Hoog tijd voor een update dus!

Safe to say: i'm good. Mijn laatste baxter is (voorlopig) verteerd en ik ben veranderd van medicatie. That pretty much sums it up. Dus, wat volgt er nu of wat is er gebeurd? 

Menopauze is still my best friend (uhum), maar Femara was dat op den duur niet meer. Als jonge vrouw in de menopauze terecht komen is een dingetje, maar die anti-hormonale behandeling is ongelofelijk. Ik had nooit gedacht dat medicatie zo een invloed kon hebben op iemand zijn doen en denken, tot ik het zelf meemaakte. Ik hoor het je denken: jij bent altijd zo vrolijk en optimistisch? Oh ja, dat was ik en ben ik nu opnieuw, maar dat was een hele tijd veel minder of niet het geval. De Femara got me en dat mag je heel serieus nemen. Het zorgde in mijn hoofd voor een enorme neerwaartse emotionele spiraal. De immer vrolijke en optimistische ik, moest plaatsmaken voor iemand anders, een niet vrolijk, maar neerslachtig persoon. Elke dag was een kleine strijd, sociale contacten leggen was moeilijk en dit laatste is net, voor de mensen die me kennen, mijn summum. Ik ben iemand die altijd sociaal is, maar was dat ineens niet meer. Ik kwam niet graag meer buiten en vrienden hoorden me weinig tot niet (sorry daarvoor dus!). 

12 januari moest ik mijn laatste baxter krijgen. Eindelijk zou je denken, maar niets is minder waar. Ergens stopt de behandeling en dat is goed, maar het stopt ook en dat boezemt mij enorm veel angst in. Ik ga ervan uit dat alles goed komt, zoals altijd (immer positief, you know). De laatste paar weken merkte mijn omgeving dat mijn gemoed enorm achteruit ging en daarom was een gesprek met de oncoloog nodig om dit aan te kaarten. Ondertussen sliep ik ook heel slecht. Ik ben van nature altijd een goede slaper geweest (lucky me), wat ook betekent dat ik mijn slaap echt nodig heb. Weken met nachten van 3-4 en dan eens 5-6uur zijn dus moordend voor mij (oké, misschien niet de beste woordkeuze, maar jullie snappen me wel 😉). Dus, 12 januari gingen Jan en ik richting Gent. We hebben er een gezellige dag van gemaakt, want ik liep op mijn ongemak en als ik er nu aan terug denk, oh boy, die jongen heeft al afgezien (ik wakker = hij wakker; ik slecht lopen = hij slecht lopen).

Voor we het wisten, zaten we voor de oncoloog en ik liet Jan het woord doen. Hij vertelde over de laatste weken en hoe emotioneel zwaar die waren voor zowel hem als mij. Ik zak dieper weg en niemand die er iets aan kan doen. Dit was het signaal voor mijn oncoloog dat er iets moest veranderen. Dus, zo gezegd, zo gedaan, ik ging over van Femara naar Nolvadex. Dit neem ik nu vandaag exact een maand in en ik moet zeggen dat ik me al beter voel. Hoe dit zich uit? Mijn hoofd is veel 'frisser', ik voel me minder neerslachtig, ik kan blij zijn en genieten van sociale contacten. Maandag, op Valentijn (haha), mag ik terug naar het ziekenhuis en zal alles geëvalueerd worden. I'll keep you posted!

Er lijkt zo veel veranderd en toch ook weer niet. Ik ben zo anders en toch ook weer niet. Ben ik hier alleen in? Of is het de leeftijd (ik word 30 deze zomer en voel me daarover best wel sad). Genoeg over mij, hoe gaat het met jullie? Ik merk dat hier niet altijd reacties verschijnen, maar ik vind de berichtjes via whatsapp, instagram of welk kanaal dan ook, altijd super om te lezen. Spreek me dus gerust aan hé! 

Al bij al zal alles goedkomen, maar die nieuwe richting en zin geven aan mijn leven, blijven voor mij een dingetje. Ik ben iemand anders geworden op verschillende vlakken, maar hunker terug naar mezelf zijn, terug de Elise van vroeger. Helaas komt die nooit terug (lekker dramatisch), maar ik kan er uit leren. Hoewel ik nooit de oude zal worden, kan ik wel de beste versie van de nieuwe ik worden. 

Heel veel liefs,

Elise