What about menopause?

Well, hello there, long time no see!? Mijn laatste blog dateert al van 12 februari en is geschreven op, wat me net invalt, de verjaardag van één van mijn nonkels (toeval). Nu, alle gekheid op een stokje, wat is er sindsdien allemaal gebeurd? Best wel veel, ik neem je even mee terug in de tijd. 

Zoals iedereen die me kent ongetwijfeld weet, ben ik een familiemens, maar echt, ik leef voor mijn familie (en vrienden). Ik had in een eerdere blog al eens aangegeven dat mijn kanker eigenlijk voorafgegaan is door die van mijn pepe en papa. Met mijn papa gaat alles best oké, in die mate dat je dat oké kan noemen natuurlijk, want ja emotional damage enzo (en ook best wel veel fysieke ongemakken). Met mijn pepe ging het niet zo goed. We wisten op voorhand dat we hem op een te korte tijd zouden moeten afgeven. 

In het begin van een kankerverhaal (en waarschijnlijk nog andere verhalen) leer je te aanvaarden dat het leven eindig is, sneller misschien dan verwacht. En i don't mean to be cruel, je hoopt steeds dat dit een ver van je bed show blijft en dat blijft het ook grotendeels, tot het familie betreft. Nu, 13 mei is pepe gestorven, sneller dan verwacht. Het verlies hakt er enorm op in, in de hele familie. Er is een leegte die niet opgevuld lijkt te raken. Ik heb nog nooit iemand zo gemist als nu. Hij was ook echt wel een kanjer van een vent, een droompepe en -papa voor zo'n 10 kinderen, 16 kleinkinderen en 1 achterkleinkind en een droomman voor mijn meme. 

Iemand verliezen aan kanker doet pijn; het is en blijft een verschrikkelijke rotziekte. Als er iets is wat ik nu geleerd heb, is dat je moet liefhebben, dat je moet genieten. Oké oké, ik heb dit eerder al aangegeven, maar nu besef ik het ergens nog meer denk ik. 

Minstens even 'lastig' dan kanker hebben, voor mij dan toch, zijn de bijwerkingen van de behandelingen. Mijn behandeling bestaat onder meer uit de menopauze. Je weet wel, die periode waar je normaal pas door hoort te gaan ergens eind de 50 (denk ik)? Wel, hier zit ik dan, bijna 30 (😢) en al zo'n goed 1,5 jaar in die menopauze. 

Je zou denken, een jong lichaam kan dit beter aan, toch? Niets is minder waar, doordat ik zo jong ben en normaal vol hormonen hoor te zitten, is het veel ingrijpender; mijn hormonenlevel zou hoog moeten zijn en moet nu drastisch gereduceerd worden naar, ja, nul. Van heel mijn behandeling vind ik dit het lastigst, vooral door het feit dat ik weet dat dit nog 9 jaar zal duren (ik heb er al een jaartje op zitten, hoera). Denk hierbij aan: concentratieproblemen, warmteopwellingen (maar dan enorm en nog meer als je moe bent of een glaasje gedronken hebt), moodswings, slecht slapen, dikker worden (en dan heb ik het niet over enkele kilo's), ... . Die klachten passeren dagelijks de revue. Aan sommige van die 'klachten' valt iets te doen, zo neem ik al enkele maanden een doorslaappil (Trazodone), want geloof me vrij, zonder die pil, loop ik 's nachts wakker en slaap ik 3 à 4u per nacht, wat de overige 'klachten' nog extra versterkt. Ik probeer ook genoeg te gaan sporten, zodat ik me daardoor ook mentaal wat beter zou moeten door voelen. Ik praat dikwijls met de psychologe in het ziekenhuis, die me dan weer handvaten kan aanreiken om alles net iets draaglijker te maken (om toch maar eventjes dit taboe te doorbreken). De moodswings hangen dikwijls samen met mijn gebrek aan slaap, maar kunnen ook los daarvan optreden (helaas). 

Jong zijn is leuk, maar ik zou het graag anders beleven. Begrijp me niet verkeerd, ik leef graag, maar soms wordt het me ook allemaal eventjes te veel. Ik merk dat veel mensen vaak denken dat alles voorbij is en dat het op korte tijd beter zal worden en ik zou dat ook heel graag denken en geloven, maar helaas. Die menopauze en mijn anti-hormonale therapie, als deel van mijn behandeling (het grootste deel als je een hormoongevoelige tumor hebt), zullen nog eventjes blijven en dat is oké, want zo weet ik dat die tumor op z'n minst eventjes niet terug komt. De eeuwige schrik om te hervallen daarentegen en ergens in mijn lichaam een nieuwe tumor te hebben, zit er wel dik in. 

Maar hé, alles komt toch goed? We moeten altijd het beste uit het leven trachten te halen, want het is zo kort (om toch te eindigen met een positieve noot).

Heel veel liefs, 

Elise