Update maart 2023

Loooooooooong time no see / speak! Hoe gaat het met jullie? Oké, jullie kunnen nu natuurlijk niet terug antwoorden, maar DM me gerust (super hip woord om eigenlijk te zeggen dat jullie me altijd kunnen bellen/sturen/whateveren). 

En dan over naar de hamvraag: hoe gaat het met mij? Eerlijk toegegeven? Het gaat al een heel tijdje minder goed. Sommigen hebben dit ongetwijfeld al opgemerkt en voor sommigen kan dit als een verrassing klinken. Ik hoor het jullie al denken: maar jij bent toch altijd positief? Ja, normaal wel. Ik weet ook niet zo heel goed hoe het komt of hoe ik hier uit kan raken. Mijn psychologe zegt dat ik te lang in een soort vechtmodus, een verdedigingsmechanisme heb geleefd, waardoor daarop terugkeren even lastig is. Ik zou minder hooi op mijn vork moeten nemen, maar laat dat nu net iets heel moeilijk zijn voor mij.

Ik tracht steeds de best mogelijke vriendin, zus, dochter, nicht, collega, partner, ... te zijn, maar ik merk dat dat mij de laatste tijd niet (meer) lukt. Hoewel sommigen geen verschil zullen voelen, is dat er voor mij wel. Alles kost mij (vaak te veel) moeite, iets wat ik vroeger helemaal niet had. Mijn stemmingen zijn heel vaak somber en eens dat het geval is, raak ik moeilijk uit zo een sombere episode. Ik loop heel vaak overspannen, wat alles natuurlijk enkel erger maakt.

Meer en meer merk ik dat kanker battelen één ding is, maar het leven erna oppikken en überhaupt zin geven, een totaal ander iets is. Ik struggle met mijn eigen ik, mijn identiteit, waar ik naartoe wil en waar ik nu sta. Dit klinkt allemaal high in the sky, maar ik vermoed dat sommigen onder jullie dit zeker begrijpen, want, toegegeven, niet enkel kanker brengt zoiets teweeg, maar elke ziekte of meer algemeen, elk mogelijk trauma. 

Oké, het is allemaal het leven, denk ik dan (en hoor ik sommigen onder jullie denken), maar ik wil graag iets blijer zijn, iets contenter rondlopen en die rollen van vriendin, zus, dochter, nicht, collega, partner, ... weer naar behoren invullen. Ik wil er weer zijn voor de mensen die er voor mij zijn en die zo veel voor mij betekenen. Ik wil weer Elise zijn die mensen eigenlijk verdienen.

Een korte update medisch gezien nog: de laatste levertesten waren best oké. Er zijn kleine goedaardige gezwellen te zien, alsook een aantal cystes, maar er is geen actief tumoraal weefsel op te merken, wat erop wijst dat de behandeling zijn werk wel deed (YAY!). We leven in hoop (of toch een soort van) en voorlopig is het wachten op mijn volgende controle in juni (fingers crossed).

Ik wil toch met een positieve noot afsluiten en nog even een korte dankjewel naar iedereen zeggen. Ik heb heel veel aan mijn omgeving. en hoewel die omgeving dat als een evidentie ziet, is dat vaak niet zo. Een omgeving doet heel veel aan een ziekteproces, of eigenlijk meer aan een genezingsproces. Jullie weten ongetwijfeld wie jullie zijn, maar jullie kleuren mijn grijze dag toch iets meer in. En sorry als ik daar niet altijd op hamer, want eigenlijk zou ik jullie moeten bedanken. 

PS: Vergeet je jezelf niet te checken? 

Heel veel liefs, 

Elise