Afscheid van een vriend: de poortkatheder

Finallyyyyyyyyy, you're gone! Na een verblijf van zo'n 2,5 jaar in mijn schouder, scheiden hier onze wegen (eindelijk). 

Op de bespreking met mijn oncoloog afgelopen 15 juni hebben Jan en ik het quasi op tafel gegooid: 'wanneer mag het poortje er uit?'. De oncoloog zei meteen: 'we gaan daar dan eens voor kijken hé.' Zo gezegd, zo gedaan en vandaag was het eindelijk zo ver, een nieuwe mijlpaal, een emotionele volgende stap in het genezingsproces. Oké, ik word nog altijd opgevolgd, maar mijn hoofdbehandeling bestond altijd uit de anti-hormonale therapie (aka pillen pakken) en de menopauze (aka spuiten krijgen). De chemo was een nevenbehandeling (hoe zot dat ook klinkt), omdat mijn tumor hormoongevoelig was/is.

Hoe is de afgelopen periode verlopen?

12 juni heb ik een hele ochtend in het ziekenhuis mogen vertoeven voor een bloedonderzoek (kankermarkers edm checken), echo borst, mammografie en een MR van mijn lever. 15 juni gingen Jan en ik dan ook met een bang hartje naar de oncoloog voor de bespreking van de resultaten en die waren overwegend positief. Mijn leverletsels zijn afgenomen en ze weten nog altijd niet 100% hoe of wat en mijn kankermarkers zijn gedaald. De MR van mijn lever zal ik vanaf nu 4maandelijks krijgen en we zullen de decapeptylspuiten eind volgend jaar voorlopig onderbreken. 

Ik hoor jullie al denken: owla, wat is er aan de hand? Wel, kort door de bocht, ik trek die spuiten niet meer. Ik ben sowieso geen fan van medicatie (oké, wie wel?), maar die spuiten zetten heel mijn leven op z'n kop. Ik ben van nature een optimistisch  (of zo zie ik mezelf toch), actief, goedlachs, ... persoon. De laatste periode (lees: het laatste 2,5 jaar) merken zowel mijn omgeving als ik een verandering die niet zo positief is. Ik ben veel vaker pessimistisch, kan heel lang in boze en sombere buien blijven hangen, krijg woede-aanvallen, ... . Ik heb dat ook aangekaart bij de oncoloog en had het niet aan de plekjes op m'n lever gelegen, mocht ik stoppen met de spuiten. Veiligheidshalve zetten we nog even door, maar ik heb een punt om naar uit te kijken, ik kan echt beginnen aftellen (OEF!).

Wat heb ik nu geleerd uit dit alles? Genieten! Genieten van de kleine momenten die er wel zijn en niet kijken naar de onzekerheid die soms veel sterker aanwezig is; genieten van het leven, want 't is zo schoon (oké, niet altijd, maar toch grotendeels). Ik moet mezelf vaak verplichten om effectief te genieten, want 't leven is zo veel schoner door een roze bril dan door een zwarte bril.

Oké, genoeg gezeverd voor vandaag en terug naar het dagelijks leven. Ik drink er dan vanavond nen goeien op (voor ene keer mag ik dat 😇)

PS: vergeet je aub aub aub jezelf niet te checken? 

Heel veel liefs, 

Een overhappy Elise