Oktober = borstkankermaand (helaas)

 Hi, it's your local girl again 😉 How is everybody? 

En dan nu in het Nederlands: hoe gaat het met iedereen? maar echt hé, hoe gaat het met jullie? Het miezert enorm, de dagen verkorten zienderogen en het gemoed is iets zwaarder dan anders, toch? 

Het is alweer oktober. Oktober wil zeggen borstkankermaand. Normaal laat ik zo een dingen aan mij voorbij gaan, want ik tracht ze te vergeten. Dit jaar is toch anders, want alles valt precies meer op z'n plooi (of ik heb toch dat gevoel). Ik denk steeds meer terug aan hoe mijn leven on hold stond of staat, want alles stond of staat letterlijk op pauze (denk maar terug aan alles wat ik schreef over de menopauze en de anti-hormonale therapie). 

Dit jaar is anders. Zoals ik ook in de politiek zeg: ik moet een stem zijn voor de stemlozen (of diegene die niet gehoord worden). Kanker suckt, maar ik ben ervan overtuigd dat we onszelf als vrouw soms heel goed aanvoelen. We moeten echt zelf controleren en niet bang zijn om naar de dokter te gaan. Dus hier ben ik nog eens: go check yourself! Dit geldt trouwens ook voor de mannen, want helaas worden zij hiervan niet gespaard. 

Kanker is en blijft een belangrijk hoofdstuk in mijn leven en dat van mijn (naaste) familie. Zoals velen weten is mijn pepe gestorven aan kanker, heeft mijn papa ook kanker gehad en hing ik er voor de derde van de familie aan in 2020 (yep, wij kregen allemaal in 2020 kanker, respectievelijk longkanker, blaaskanker en borstkanker). De familie heeft het dus al zwaar te verduren gehad. Onlangs kreeg mijn zus ook een hersenbloeding en zij zei gisteren dat nu het minder zichtbaar is, mensen vaak vergeten (we zeiden het eigenlijk samen hoor). True that! Zolang je kaal bent door chemo (of door wat dan ook hé), is de kanker of ziekte zichtbaar en daarna niet meer (of toch veel minder). Ik vond de anti-hormonale therapie en de menopauze zo zwaar, maar dat is niet zichtbaar. Ik werd er (schijnbaar) enkel grumpy door (sorry Jan en iedereen die dit moest ondergaan, inclusief ikzelf). Ik wil jullie alle overige 'minpuntjes' besparen, maar laat het ons erbij houden dat het niet leuk is.

Ik wil hierover zeker niet zagen, maar het is niet omdat het niet meer zichtbaar is, dat het niet onze levens beheerst. Ik heb chemo en de onderzoeken ervaren in een waas, als ik er nu op terug kijk. De periode daarna, met de hele pillerij vond ik minstens even zwaar. Correct me if I'm wrong. En dit geldt zeker niet alleen voor kanker. We zien gewoon soms niet waar iemand door moet.

Het zou soms gewoon 'leuker' zijn moesten we meer stil staan om wat een ander mee maakt. Ik weet het, we hebben allemaal onze eigen levens. Geef zelf toe, hoe leuk vinden we het als iemand ons vraagt hoe het met ons gaat en we niet verplicht zijn om te zeggen 'goed'? Oké, we willen er misschien soms snel van af zijn, maar het leven is meer dan dat. Het leven is zooooo kort en we moeten er echt van genieten. Oké, hier stop ik met mijn klaagzang. Geniet van jullie regenachtig dag en vergeet niet: binnen 84 dagen is het Kerst 😁

Stay tuned for more.

Heel veel liefs,

Elise xxxxx

P.S.: CHECK THEM BOOBIES!